این یک پست وبلاگ نیست.

امروز آخرین روز 23 سالگیم است.

thank GOD که امین اینجا را نمی خواند زرت بزند تو ذوقم که "لایی نکش. تو 24 سالته نه 23" پارسال این موقع سفر بودم با یه عالمه آدم غریبه که نمیشود بگویم دوست بودیم مثلا. فک میکردم اگه توی شهر خودم و بین دوستهای خودم باشم اتفاق خارق العاده ای قرار ایست بیفتد برایم، که نیفتاد. قدِ 365 روز بزرگتر شده م که بفهمم آدمها مختارند به دوست نداشتنت. 

جمعه ی گذشته بهنوش قرار گذاشته بود برویم دم ساحل بزنیم تو سر کله ی هم حرف بزنیم چرت پرت بگوییم. عینک نزده بودم. یهو صدای جیغ و دست چند تا آدم بلند شد و آقای موزیسین داشت برایم آهنگ تولدت مبارک میزد.

به زور سه ماه است این آدمها را میشناسم. بهنوش را، سنا و فروغ را، حتی سهیل را. مهم نیست قد یک مغازه ی اسباب بازی فروشی عروسک کادو گرفتم، یا اینقدر میشناسندم که دو کیلو لواشک و آلوچه و آدامس خرسی برایم خریدند؛ مهم این است که یک سال پیش همچین موقعی من بدترین ضربه ی زندگی ام را از دوستانی خوردم که همه ی دنیای من بودند. و حالا کسانی برایم سورپرایز پارتی گرفته اند و دارند بالا پائین می پرند و فشفشه میسوزانند و جیغ میکشند و قد یک اسباب بازی فروشی برایم کادو خریده اند و هله هوله، که همه ش سه ماه است میشناسمشان. what the hell? کجای محاسباتم غلط بوده؟

خدای خیلی بزرگ و احتمالا مهربان، آن مهره ی گمشده ای را که برداشتی بگذار سر جایش لطفن. به روی خودم نمی آورم تمام این سالها همه ی آدمهایی که گذاشتی سر راهم اشتباهی بودند. امشب که بگذرد، من به اندازه ی 24 سال تمام طلبکارتر از امشبم برای گرفتن همه ی سهمم از زنده گی، که عمری ست جانم را به لبم رسانده ای و نمی دهی.