هر قصه ای آغازی دارد، و پایانی

دو سه تا چهارراه را یک نفس دویده بودیم که نکند باز دیر شود و اخمهایتان را گره کنید و توی دلمان یک چیزی بریزد پایین و دستپاچه شویم مثل همیشه و دلبری کنیم و الکی لبخند بزنیم که باز شود گره ابروانتان. چشممان روشن شود به شیرینی نگاهتان، خاطرمان آرام شود.

نیم دقیقه ای هم زودتر از شما رسیده بودیم، که سلانه سلانه رسیدید و نیم دقیقه بعد، من تمام خودم را جا گذاشته بودم توی خیابان دلگشا، جلوی آن کلانتری.

این قصه اما زودتر از اینها تمام شده بود. خاطرتان که هست؟...