چرا من دست و دلم به نوشتن نمیاد؟
چرا ده روزه میخوام از "قهوه ی تلخ" و "دلهای پاک" بنویسم و نوشتنم نمیاد؟
مدل جدیده آیا؟
خدایا
راه بیا
اصرار نکنین
من هر سال دم مهر حالم همینه. 
نمیشه پاییز از آبان شروع شه؟ از بیستمش مثلن... 
پ.ن: دُخی دُخی، رو مُخی.. خوبه که نیستی هیچ پُخی! دنبال آسی و مُسی و وقتی به ما می رسی فسی :)) بدو چپ و راست کن کمرو، قِرِش بده اون سگ پدرو :))
یعنی من میمیرم واسه این آهنگـــــــــــه =))
من نیم ساعته قرص خواب خوردم بیدارم هنوز
اینا چقد طول میکشه که اثر کنن؟
چینی ش هم اومده تو بازار نکنه؟
خدایا منو بکُش یا بخوابون 
خوش خوشانم بود داشتم آهنگ یاد مبارک بادا گوش میدادم دیروز توی جاده. رسیده بود به جاهای قشنگش، که ترافیک نگهمون داشت. تصادف شده بود. داشتن مغز یکی رو از رو آسفالت جمع میکردن. رفیقش داشت زار میزد.
آهنگه هنوز میخوند: "گل بریزین روی سر عروس خانوم، عروس و دوماد رو دادیم دست خدا..."
جنازه هه جوون بود، طرفای 20... دادنش دست خدا
دیشب خواب دیدم خسروشکیبائی زنده شده، داره درددل میکنه برام. (ما یک حیاط درندشت داریم، یه حوض بزرگ گوشه ش، دورش دار و درخت. خوراکِ درددل) نشستیم دم حوض هی گفت، گفت، گفت.. یهو وسطهاش زد زیر گریه. من داشتم ضعف میکردم برای صداش، غش می رفتم، می مردم. هیچکس هم نبود جمعم کنه. گفتم "الهی من قربون تو بشم، تو که مُردی راحت شدی دیگه"
زد زیر گریه گفت "روزگار خیلی نامرده صدی"
پ.ن1: چقد دلم میخواس دیشب بغلش می کردم تو خواب، واسش میگفتم که آره خیلی نامرده، میدونم... (کی داره اون دنیا روح عمو خسرو رو اذیت میکنه؟)
پ.ن2: اوباما جواب نامه مو نداده هنوز. فردام 11 سپتامبره. منم که قاطی
دو تا از دوستام متولد 11 سپتامبر اند.
زندگی خر تو خری داریم رفیق
امروز یه پیغام واسه باراک اوباما فرستادم تو فیس بوک به این مضمون:
بدین شرح:
عنوان: بهم ثابت کن همه ی ما تو صلح ایم.
سلام باراک، من صدی ام از ایران.
دقت کن: ایران، نه عراق. تو ... و احمدی نژاد رو میشناسی؟ من از همون جهنمی ام که اینا رهبر و رئیس جمهورشن.
غرض از مزاحمت، متاسفانه دو تا از دوستای من (بابک و فیصل) تولدشون 11 سپتامبره. (در جریانم، این میتونه بدترین موقع واسه به دنیا اومدن باشه. ولی خوب اون موقعها که مامان بابای اینا کف دستشونو بو نکرده بودن.)
حالا من ازت خواهش میکنم بیای و واسه این دو تا دوست من یه جشن تولد مجازی بگیری تا به دنیا نشون بدیم که ما (آدمها) ذاتا بیگناه و مقدسیم، فارغ از هر دین و مذهب و نژاد و کشوری که داریم. و هر چیزی که بینمون تفرقه بندازه.
من از جنگ، خونریزی، دروغ، خصومت، کینه ورزی متنفرم. من حتی از کلمه ی "متنفرم" هم متنفرم. من همش 23 سالمه. واسه درک کردن قوانین حکمرانی بر جهان خیلی بچه م.
اما اگه جای یکی از شماها بودم، سعی میکردم قبل از مرگم باعث شادی آدمها بشم...
بنابراین خواهش میکنم این پیشنهاد صلح آمیز منو با یه جشن تولد کوچولوی مجازی و نمادین قبول کنی.
بهم اعتماد کن، ما همه قربانی این جامعه ی مدنی ایم...
دوستدار شما: صدی
اِلی هر سال خودشو با کادوهای تولدی که به خودش میده حسابی غافلگیر میکنه. امسال با یه پازل هزار تیکه کلی از شرمندگی خودش دراومد. خیلی فاجعه ست که یک ماه تمام شب و روز چشت درآد پای این پازله، بعد یه بچه ی تخس و بی تربیت (که دلت میخواد اینقد بزنیش تا خون بالا بیاره) بزنه زیرش همه شو بهم بریزه. درحالیکه 95 درصد پازله رو با خون دل درست کردی...
این همون پازل نامبرده ست، بعد از ترمیم و بازسازی. غولیه واسه خودش ها. این شکلی نیگاش نکنین.
پی نوشت: من عاشق زنهای استخونی پررنگم. کاش آدمها حق انتخاب داشتند...
تو این بقالیه یه آب نبات هایی کشف کردم خودِ بهشت. داشتم واسه اِلی می گفتم که چقد اینا پوستاشون نوستالژیکه، آدم یاد قبلنا میفته. دقیقا خودِ پوست شوکولاتِ راست راستکی.
یه جوری شاکی برگشت گفت "میشه سعی کنی یه چیزی رو بدون خاطره ازش بگذری؟"
چو انداخته بودم که خیلی خداست مزه ی این آبنبات ها. و مارکشم به هیشکی نخواهم گفت. زهرا (زی زی) نصفه شب sms داده که "بیا تو مارک این آب نبات ها رو به من بگو، منم برات سورپرایز دارم."
قطعا من اینقد آدم احمقی ام که به راحتی مارک آب نبات ها رو بهش گفتم، بدون اینکه سورپرایزی در کار باشه. بچه ی ده ساله اینقد قالتاق؟ آدم گنده ی 23 سال و 9 ماه و 21 روزه هم اینقد نفهم؟
زنده باد همه ی بلاگرهای محبوبم:
استامینوفن: گیج و ویج، مست و ملنگ، عجیب و غریب، عاشقش ام
مثل تمام خواهر، برادرهایت
لانگ شات: حال غریب نوستالژیک توی فکر و خیال و همه زندگیم
این‌همه شبی که گذشت و نبودید، دعا کردیم یکی بیاید بهترِ ما، خاطرتان خوش شود به خنده‌اش، ملالتان سبُک شود.
ولی دروغ چرا، هیچ‌کدامش «آمین» نداشت.
راز سر به مهر: پدیده ی روتین اعتیاد آوری که کلا باید باشه. وبلاگی که به شکل واضحی حق آب و گل داره تو بلاگستان، با رکورد 10 بار فیلترینگ، و دوباره از نو یک راز سر به مهر دیگه بنا کردن!
و بقیه ی آدمهایی که نمیشه روشون برچسب زد، شماره گذاشت، که خیلی گنده تر و عزیزتر از این حرفان:
بهشب، زی زی، پرپروک، لی، سامی، دلگشا، گنجیشکک، سی سی یو، زهرا، مسیح، لادن، آیه، البرز، آیدا، خورشید خانوم، مطرود، کیوسک، بنیامین، فرزاد، یلدا ذبیحی، ماهی بالی، شور شرجی، بنیامینن، آرش، نلسون، نیما، خیاط باشی، نازنین، تراموا، محبوبه، و همه ی همه ی همه ی آدمهایی که اینورِ وبلاگهاشون هم دوستشون دارم.
زندگیم غیر از اون وختایی که بالاجبار به کارهای خسته کننده ای که ازشون متنفرم میگذره، بقیه ش خلاصه شده تو: "عکس بازی، آهنگ بازی، فیلم بازی"
درس خوندم فیلم بازیه، خاطره بازیم آهنگ بازی، اعصاب خردیم عکس بازی
سکانس های خوشحال زندگیم اسلوموشن لایت اند، با یک نورپردازی محشر، و یه آدم قدبلند لاغر خوشحال با یه لبخند پهن، قدِ لبخند جولیا رابرتز. صداها فلو اند. انگار از تو آب داری میشنویشون. و لابلاش، یه عالمه صدای فوکوس خوشحال دارن عَر می زنن از خوشحالی. همه چی زرد و سبز و صورتیه
سر کلاس درس هم دکتر عبداللهی با ریتم سمفونی 4 بتهوون چرخه ی کربس رو می کشه پای تخته، مرجان هم شبیه این انیمیشن های pixar با اون چشمای گرد و سیاهش دلبری میکنه واسم.
وختای ناراحتیمم، نشستم رو یه تخت (تو خونه قبلیمون) همه جا تاریکه. روشنایی تو کوچه می پاشه تو روم، شات های کوتاه و پشت سر هم، با یه موزیک متن عصبانی و پر از استرس. بعد اینقد شات ها کوتاه میشه که تبدیل به عکس میشن. بعد یه عالمه عکس پشت عکس. تو حالتای مختلف. موزیکه همینجوری داره میاد واسه خودش. بعد خرتوخر میشه
من خوابهام هم درضمن پر از عکس بازی و آهنگ بازی و فیلم بازیه...
پ.ن1: مرجان خر پارسال همین موقعها شوهر کرد. اصن نه خبری نه چیزی
پ.ن2: اون یکی آیدیمو که هیشکی نداره، اد کرده بودم تو این یکی آیدیم که همه دارن، بعد کنارش نوشته بودم: I forgive, but I never forget
آخرشم نفهمیدم اصن واسه کی نوشته بودم؟!
پ.ن3: اااااااااااه پســــــــَــــــــــــر چرا من اینقد خوشحال بودم الکی واسه خودم؟! این رنگای وق و مستهجن چیه؟ اینا من اند یعنی؟
داشتم برای این مجله هه یک یادداشت می نوشتم در ستایش غذا و خوراکی و آشپزی و اینها. نصفه شبی دلم ضعف رفت. بوی تره جعفری و پنیر پیتزا میداد یادداشته. هوس کردم ساعت 3 نصفه شب. ده دقیقه بعدش تو تاریکی آشپزخونه داشتم سبزی پلو می خوردم با ماهی و ترشی انبه. یک ربع بعدش افتاده بودم به جان شکلات صبحانه و کَستِر و اسنیکرز و دوغ و میوه و بستنی شکلاتی و نعنایی و خلاصه هرچی خوراکی دم دستم بود!
کاش آقای مسوول این صفحه هه می دونست چه زجری رو متحمل شدم تا این چار تا خط یادداشت به خیر و خوشی تموم شد.
پی نوشت: یک یادداشت چار صفحه ای 3 هفته وقت برد! فقط برای اینکه تا میرفتم سر وقتش، دلم خوراکی میخواست. حالا خیلی چیز تحفه ای هم نشد این یادداشته. منتها من زیادی جدی گرفته بودمش!
پسره همچین مالی هم نبود. از این استایل های friend of friend و اینها. رو همین حساب باب معاشرت یهو باز شد. مثلا هوای همدیگر را داشتیم. آبجی و داداش همدیگه بودیم. و من هنوز یاد نگرفته بودم هیـــــــــــچ بنی بشری اینقدر کشکی برادر آدم نمیشه. چِل بودیم و همین خاصیت دور هم جمعمان کرده بود. بروبیایی برای خودمون داشتیم و اِهِن و تِلِپی و اینها.
این وسط نه من کاری به کار دوست دخترهای اونها داشتم، نه اونها تو کار من فضولی می کردن. کلا یک جور بی آزاری بودیم برای هم. تولد میگرفتیم، می نشستیم لب جوب فلافل می خوردیم، و از این دست تفریحات خز
یک جور خاصی دوستشون داشتم. جدی می گرفتندم. وقتهایی که یک خری حالم رو می گرفت کلی هوام رو داشتن. بعد یک سری اتفاقهای مسخره ی الکی افتاد که ازهم پاشیدیم بی هیچ دلیل قانع کننده ای (اقلا برای من). نفهمیدم چی شد که دیگه اون آدمهای سابق نبودیم برای هم.
ولی هیچ کدومشون اونقدر برام تلخ نبود، قدِ این پسره که اول پست عرض کردم. روز تولد 23 سالگیم یهو تکست داد که "دختره ی فلان فلان شده ی فلانیِ چیزِ *** عوضیِ گهِ کثیفِ..."
وسط جشن تولد برق سه فاز از کله م پرید. آدمی که صدام می زد می گفتم جاااااااان! یک کم بعدش دیدم از این آدمهای رو باید کند. سختی ش به این بود که من این آدمها رو با همه ی رو بودنشون دوست داشتم. یکی دو ماه غصه خوردم که چرا یکهو بی دلیل همچین رفتاری باهام شد. گریه زاری و سرک کشیدن تو هر سوراخی، دنبال سر نخی که تکلیفم با خودم روشن شه اقلا. حال آدمی رو داشتم که مهمترین درس زندگیش رو افتاده بود و استاده حاضر نبود برگه امتحانیش رو نشونش بده تا ببینه چی رو غلط نوشته
-------------------------------------------------------------------
دیشب دیدمش. همین پسره ای رو که همچین مالی هم نبود. که دوستِ دوستهام بود اول. که کلی خاطره ی خز باهم داشتیم. که تولدش براش کیک خریده بودم یواشکی با یه کتاب رنگ آمیزی و سی دی کلاه قرمزی و قالم گذاشته بود با رفقاش رفته بود دَدَر. که چقد آدامس خرسی بازی باهم کرده بودیم.
بعدِ 9 ماه و 13 روز، داغ کرده بودم که چرا هیچ وقت خودم رو برای روبرویی احتمالی با این آدمها آماده نکرده م.
یعنی مامانِ آدم میدونه چرا بچه ی 23 ساله و 9 ماه و 13 روزه ش نصفه شب بُغ کرده؟
نَع. نمیدونه
پی نوشت: این پسره دوست دختر داشت خودش! من هرگز دوست دختر هیچ پسری نبوده م تا حالا.
کشیدم. چاخان ها، درد داشت. تا صب داشتم هذیون میگفتم. به خودم، دور بریام. خواب پسرخاله ی مجری شبکه استانی رو میدیدم که داره دیوارهای اتاقمو بنفش میکنه و من با دهن پر از خون دارم جیغ و ویغ میکنم براش. پای پسردائیم شکسته بود و اومده بود خونه مون که عیادت زورکی بکنم ازش. خلاصه از این خوابهای چرت و پرت!
قسمت فاجعه ی ماجرا، بلعیدن یه بشکه خون تو 6-7 ساعت بود. شور، تلخ، بدمزه، بدبو... عُق
چی می کشند این خون آشامها هر وعده بعد از غذا
پی نوشت1: اصلا من کلا خرم. پارسال هم که سرم رو عمل کرده بودم هی بهم میگفتن تکون نخور حرف نزن. میگفتم نه من اصلا درد ندارم. و اونقدر جفتک پروندم که آخر شب وقتی اثر بی حسی رفت قیافه م دیدنی بود. هر نیم ساعت یک بار بلند میشدم زار زار گریه می کردم، چشمه ی اشکم خشک میشد بعد یه کم غش می کردم می کپیدم تو جام، نیم ساعت بعد دوباره شروع میشد. با همه ی بی حالی ولی ژستم رو می گرفتم جلوی هرگونه دوربینی!
پی نوشت2: این عکسه مال پارساله که کله مو عمل کرده بودم. نه مال دندون دیشبم! آدم کل دندوناشم بکشه بازم لزومی نداره سرشو باندپیچی کنه! درضمن دندون عقلمم نبود. یکی دیگه بود
--------------------------------------------------------
هرشب سر یه ساعت مشخصی از تو کوچه صدای جیغ چند تا زن میاد، و فریادهای یک مردی که از صداش مشخصه چاق و سیبیلوئه و خیلی خشن. هیچ وقت جرات نکردم برم دم بالکن یا پنجره ببینم چه خبره و صدا از کجاست و چرا هیشکی هیچ واکنشی نشون نمیده در مقابل این جنایت احتمالی؟ دیشب دل رو زدم به دریا با ترس و لرز رفتم تو هال، دیدم آقا داداشم طبق عادت هر شبش داره تو اتاقش سریال Friends رو میبینه و صدای جیغ و ویغ خانمها، صدای خوشحالی خانمهای تو این سریاله ست. و آبجی کوچیکه م هم داره یه برنامه ی تخمی تخیلی فلسفی هر شبی میبینه که مجریش یه مرد چاق سیبیلوی خشنه!
تازه دیشب میخواستم زنگ بزنم به 110، فک کن!
