مموش من / پوران من

مامان من با حیوان خانگی بدجوری درگیری دارد. بچه که بودیم، جوجه رنگی از ملزومات تفریحات تابستان محسوب میشد. با چنان قِر و فِری آب و دان می دادیم، انگاری شخصا زائیدیم شان. مامان بدش می آمد. فتوا داده بود که نجس اند اینها. می شاشند توی خانه، زندگیمان نجس می شود.

پارسال تابستان خرگوشم که مرد، مامان با همه ی دشمنی ای که با آن مرحوم داشت، دلش بیشتر از همه سوخت. دوزاری ام افتاد که همیشه از ترسِ درگیری عاطفی و این دلتنگیهای بعد از از دست دادن این جک و جانورها بوده که مامان قدغن کرده بود حیوان خانگی داشته باشیم.

عموما ترجیح میدهم فضای اتاقم را شبیه جنگل کنم، تا اینکه جک و جانورهایم را ببرم ول کنم توی جنگل. دیشب همسترهایم را ول کردم توی اتاق بچرخند، پوران گم شد. اینقدر که بابت گم شدن پوران غصه خوردم، از دانشگاه اخراجم می کردند ترم آخر، نمی خوردم.

توی کمد لباسی پیداش کردم بعدِ 24 ساعت. چشمهاش خون آمده بود. نفهمیدم چرا. مامان من دل نازک است. حال زارش را که دید کم مانده بود بزند زیر گریه. همسترها هم می ترسند از تنهایی؟ گریه هم میکنند؟ خون گریه میکنند؟ در این حد؟!

چنان خودش را سفت چسبیده بود بهم، یک لذت عجیب غریبی داشت. مثلن انگار بچه ی خودم را بغل کرده باشم که از فرط تنهایی چسبیده باشد بهم و مشت کرده باشد موهایم را توی دستهای کوچولویش.

پوران سرسنگین شده. دوربین می بیند پشت میکند. اخم میکند. غصه دار با چشمهای سرخ کوچولوی معصومش جوری نگاهم میکند تا از عذاب وجدان بمیرم که دیشب ولش کرده بودم به امان خدا.

مموش اما یک خر نفهم بی تفاوت است. مثل یک خرس قطبی بی احساس  تمام روز خوابش برده بود. انگار نه انگار پوران گم شده. دوربین میبیند یک ربع می چسبد به شیشه، دستهای کوچولویش را می چسباند ژست میگیرد عکسش را بگیرد کسی.

من عاشـــــــــــــــــــق اینام