ما خوش خوشانِ مان... نیست در حال حاضر

زندگیم غیر از اون وختایی که بالاجبار به کارهای خسته کننده ای که ازشون متنفرم میگذره، بقیه ش خلاصه شده تو: "عکس بازی، آهنگ بازی، فیلم بازی"

درس خوندم فیلم بازیه، خاطره بازیم آهنگ بازی، اعصاب خردیم عکس بازی

سکانس های خوشحال زندگیم اسلوموشن لایت اند، با یک نورپردازی محشر، و یه آدم قدبلند لاغر خوشحال با یه لبخند پهن، قدِ لبخند جولیا رابرتز. صداها فلو اند. انگار از تو آب داری میشنویشون. و لابلاش، یه عالمه صدای فوکوس خوشحال دارن عَر می زنن از خوشحالی. همه چی زرد و سبز و صورتیه

سر کلاس درس هم دکتر عبداللهی با ریتم سمفونی 4 بتهوون چرخه ی کربس رو می کشه پای تخته، مرجان هم شبیه این انیمیشن های pixar با اون چشمای گرد و سیاهش دلبری میکنه واسم.

وختای ناراحتیمم، نشستم رو یه تخت (تو خونه قبلیمون) همه جا تاریکه. روشنایی تو کوچه می پاشه تو روم، شات های کوتاه و پشت سر هم، با یه موزیک متن عصبانی و پر از استرس. بعد اینقد شات ها کوتاه میشه که تبدیل به عکس میشن. بعد یه عالمه عکس پشت عکس. تو حالتای مختلف. موزیکه همینجوری داره میاد واسه خودش. بعد خرتوخر میشه

من خوابهام هم درضمن پر از عکس بازی و آهنگ بازی و فیلم بازیه...

پ.ن1: مرجان خر پارسال همین موقعها شوهر کرد. اصن نه خبری نه چیزی

پ.ن2: اون یکی آیدیمو که هیشکی نداره، اد کرده بودم تو این یکی آیدیم که همه دارن، بعد کنارش نوشته بودم: I forgive, but I never forget

آخرشم نفهمیدم اصن واسه کی نوشته بودم؟!

پ.ن3: اااااااااااه پســــــــَــــــــــــر چرا من اینقد خوشحال بودم الکی واسه خودم؟! این رنگای وق و مستهجن چیه؟ اینا من اند یعنی؟