اصلا چرا کشاورز شدم؟

یک گل تخم مرغی خریده بودم، مامان گیر داده بود که "بدبخت این بادمجونه، انداختن بهت." لابد بچه بادمجان ها زرد و گردالی اند من نمی دانم.

به این آقاهه میوه فروشیه میگویم "الان که فصل کاشت توت فرنگی نیس، بوته ش رو آوردین واسه فروش." اخم میکند که "منِ میوه فروش بهتر میدونم یا تویِ..." باید جفت پا توی صورتش می آمدم که "یا منِ مهندس کشاورز؟؟؟"

عطاریه یک مشت آت آشغال ریخته بود روی پیشخوان به اسم آلئوورا می فروخت. یک کلمه درآمدم که "حاجی اصلِشم بیارین بد نیس. اینا رو ندین دست زن و بچه ی مردم، وجدان درد نمیگیرین شما؟" قاطی کرد که "یعنی تو می فهمی من نمی فهمم؟"

فلفل زینتی خریده بودم برای روی اوپن. آقاهه گلفروشه محض خودشیرینی پراند که "این فلفل ها رو میشه خورد. واسه قشنگی هم خوبه." حالا یک کلمه بیا بگو "برادر مـــــــــــــــــــــــــــــن، تو خوب، تو حرفه ای، تو اینکاره. فلفل زینتی که دیگه از اسمش پیداس، زینتیـــــــــــــه. این میوه ش سمیه. نکن برادر من. با جون مردم بازی نکن. این اراجیف چیه می پرونی؟" چنان نصفت میکنند از وسط، انگار پای خوار مادرشان را کشیده ای وسط. جایش بود، اما هیچی نگفتم. پول یارو را دادم گلدانم را برداشتم.

اصلا چرا کشاورز شدم وقتی هیچ عطار و بقال و چغالی و حتی ننه بابای آدم حاضر نیستند کنار بیایند با این قضیه؟ چرا سبزیکاری و میوه کاری و گیاهان داروئی و گلکاری و کوفت و مرض خوانده م، وقتی قرار است آخرش بنشینم نمایشنامه ی کودکانه بنویسم؟

چرا فقط و فقط به خاطر زور و اجبار و اصرار زیرپوستی مامان بابام این کشاورزی لعنتی را تا اینجایش ادامه دادم که دست آخر بنشینند غرش را بزنند بعدِ 12 ترم بگویند "خوب چرا از همون اول نرفتی سراغ نوشتن، یا هرچی دوس داری؟!!!!!"

مامان جان، بابا جان

به خدا اگر اجازه داشتم این 12 ترم یک کم، فقط یک کم خودم باشم...

---

باران بارِ سه چار روزِ پیش، هرچی خسارت به بار آورد، خوش به حالِ گلدانهای من شد. گل تخم مرغی ام هم گل داد هم بچه. انارم که خشکِ خشک شده بود ازش قطع امید کرده بودم جوانه زده به چه خوشگلی. ایمان میاوری به خدا. گیلاس مجلسی هایم جان گرفته اند. قلمه های حسن یوسف و شمعدانی ام ریشه دار شده اند. شفلرای خوشگلم رنگ و روش باز شده. شاخ گوزنی و آلئوورا و دیفن ام هم از تو راه پله با حسرت باران را بو می کشیدند. 

مامان می گوید بادِ باران خورده هم بخورد به کله ی شان، جان می گیرند. این را ولی هیچ جای هیچ کدام از جزوه هام ننوشته بوده اند.از نظر علمی ثابت نشده، اما به دلِ مامان افتاده که قاعده اش این است. و من اصلا برایم مهم نیست که استادهام چه می گویند، یا بقال و چغال و عطار و گلفروش و میوه فروش پایشان را از توی کفشی که به زور پایم کرده اند درنمی آورند. و اصلا برایم اهمیت ندارد که دغدغه های الانم هیچ ارتباطی به کشاورزی ندارد.

گلدان هام را قدِ نوشته هام دوست دارم. همین کافی است...