ما تو این عوالم ایم الان

من مامانم نمایشنامه نویس بوده یا بابام آخه؟

یا چی؟

(اسمایلی عصبانی، اعصاب معصابم نداره. یونیسف و خارج و اینام نخواستیم اصن. این زندگی کوفتی ماهیا چیش به من آخه؟ به من چه ماهیا شبا که میخوابن قبلش مسواک میزنن یا جاش سیب میخورن؟)

این نمایشنامه هه تنها دلخوشی جدی م بود تو این ماههای اخیر. آقای یونیسف، من خیلی گناه دارم. شبها یکی درمیان خواب هشت پا و خَرِ دریایی میبینم. ایشالا که شیر مادرت حرامت بشود بخواهی بعدِ اینهمه کابوس و اینها، بچزانی ام. 

من نفرین هام میگیرد عجیب (شاهد دارم). پس فردا دفتر دستکت روی سرت خراب شد نیای خواهش تمناها...