کجا بودم اینهمه وقت؟

دیشب خوابِ دلهای پاک را دیدم. یاد آن وقتها که توی هوای داغ شرجی دربدر دنبال خنزر پنزر بودیم برای بچه ها. دیشب ولی زیر بارانِ سردِ توی خوابم هِی دنبال یک چیزی می گشتم و پیداش نمیکردم. دست آخر دست خالی رفتم.

بچه هه بزرگ بود، بی سرپرست نبود، کور نبود، معلول نبود، بیمار نبود. و من گیج مانده بودم که اینجا چه خبر است؟

من را که دید زد زیر گریه گفت "کجا بودی اینهمه وقت؟ مگر گیرِ آن دوزار سه شاهی ای بودم که بی منت یا با منت می گذاشتید توی کاسه ی ننه بابایم؟ یا هدیه ی چِسان فِسانی باب طبع دلِ تنگم چشمتان را نگرفت جهت پیشکشی؟ کجا بودی اینهمه وقت لامذهب؟"

عین آدمهای بدبختِ کورِ علیلِ بیمار سرم را انداخته بودم پایین چشم توی چشم نشوم باهاش از خجالت. چشم توی چشمِ تَرَش...

بچه ی بزرگی که حرفهای قلمبه سلمبه میزد. بچه ی بزرگی که توی قالبِ (چه میدانم) کدام آدم بزرگی رفته بود تا با زبان آدم بزرگها حالی ام کند: "لامذهب، کجا بودی اینهمه وقت؟"

پ.ن: دلهای پاک، یک تشکلِ دِلی بود که آدمهای داخلش جانشان در می رفت برای خوش کردن دلِ هم و دلِ بقیه. یا اقلا اینطور وانمود می کردند...