خانه ی قبلی مان را دوست داشتم. خیلی سنگین رنگین بود. اقلا خانه تر از اینی بود که الان تویش زندگی میکنیم. دیوارهایش دیوار بود. توی اتاق بغلی سر می بریدند، نمیشنیدی. پنجره اش گرچه به جای این جدیده که رو به دریا باز می شود رو به توالت صحرایی ای که برای روز مبادا توی حیاط ساخته بودیم باز مشد اما باز دوستش داشتم.

اینجا پسرهای دبیرستان پایینی پایشان را که می کشند روی آسفالت، روحم را جر می دهند. دخترهای دبیرستان کوچه بالایی زنگهای تفریح کِل می کشند انگار بغل گوشت اند. بچه های مهدکودک سر کوچه ای نق می زنند روی اعصابت اند. گذشته از اختلاف ارتفاعی که با سطح زمین داریم و این دیوارهای بتنی و پنجره های دوجداره، احساس میکنم اینجا، خیابان شلمچه، پلاک 5، در سبزه، طبقه ی 6 مرکز ثقل همه ی آلودگی های صوتی دنیاست.

محله ی قبلی مان همه جور آدم داشت. کوچه ی ما تنگ ترین کوچه ی آن منطقه بود و معروفیتش بیشتر به خاطر این بود که بن بست به نظر میرسید اما درواقع بن بست نبود! توی 12 سالی که آنجا زندگی کردیم دزد، قاچاقچی، یک باند حرفه ای بین المللی قاچاق ترانزیت مواد مخدر، قهرمان ورزشی ملی، قاتل، آهنگسار، قناد، مامازار و از این همسایه های جالب داشتیم. فقط بابای من استثنا بود با شغل خسته کننده ی معلمی اش. چند مورد خودکشی منجر به مرگ، چندین دزدی، یک فقره قتل، و تعقیب و گریز و پلیس بازی در حد ماموریت غیرممکن، از کوچه ی ما یک کوچه ی معروف و جنجالی ساخته بود.

دخترهای محله ی ما شمشیرباز و ووشوکار بودند و روزهای زوج مربی دفاع شخصی بودند توی معروفترین باشگاه ورزشی شهر. پسرهای محله شعر میگفتند، ساز میزدند و روح لطیفی داشتند.

همیشه به حاشیه که میزنم اصل مطلب بالکل فراموش می شود. همه ی این غرغرها را کردم که عرض کنم توی این آپارتمانهای دلباز نورگیر با پنجره های بزرگ رو به دریا نمی شود قصه نوشت. باید بچپی توی اتاق تاریکت، گوشه ی یک خانه ی ویلایی دم کرده ته کوچه ی تنگی که همه فکر میکنند بن بست است اما واقعا نیست. سکوت مطلق دیوانه ات کند، و هی بنویسی، بنویسی، بنویسی...