قصه ی من و کتایون

کتایون دوست جدیدم است. باریک و بلند، ظریف و لوند

کشیدمش روی پای راستم، برایش توضیح دادم که درخت هلو زهکشی خوب می خواهد، مراقبت می خواهد، خاک خشک می خواهد، به را باید زود به زود تر و خشک کرد. زهکشی نداشته باشد ریشه اش سیانید هیدروژن می سازد نابود می شود. گلابی باید خاکش سنگین باشد. هم قد و قواره ی خودش. زود می میرد توی خاک شنی سبک. سیب بالای 7 درجه ریشه اش از خواب زمستانی بیدار می شود. گیلاس آبیاری خوب می خواهد.  گرمای زیاد گل انگیزی اش را به باد می دهد، قل هایش می چسبد بهم، جور ناجوری می شود. آلو اگر  تابستان باران ببارد، ترک می خورد پوستش. بادام را باید دیر به دیر آب داد. گردو را نباید غرقابی کرد... گرمای بالای 38  درجه ی تابستان همه مغزش را پوک و چروک و سیاه می کند. رسیده بودم به فندق که دیدم یاسین به گوش خر می خوانم. پری سا و سیما و الی به قشنگی کتایون نیستند، اما اگر الان بودند مثل بز عشوه ناک به دوردست خیره نمی شدند. یک اهمی اوهومی چیزی... پری سا جلف بازی در می آورد. سیما میزد توی ذوقم رشته ام را مسخره می کرد. الی روحیه میداد همفکری میکرد.

عصبانی شدم از این دلقک مسخره ی خوشگل خودساخته م. رفتم توی حمام با آب ژاول ده درصد چنان شستمش که اثری از هیچی اش باقی نماند. نه این چشمهای خمارش، نه لب و لوچه ی مسخره اش.

. . .

خدایا یک خواهر بفرست. من این ترم آخری دق میکنم تنهایی درس بخوانم.

. . .

پ.ن: sms داده م به الی "بیا کاشت سیب رو توضیح بدم برات"

جواب داده "شکوفه لحظه ایست که می روید. سیب اتفاقی ست که می افتدد..."