یادداشت های یک غربتی بر طهران تهران

با همه ی محشر و مزخرفی اش، آخر نشستم پای طهران تهران

---

مهرجویی جونم از نظر من ِ (به قول قهرمان داستان تو) غربتی، حتی برای شعور گروه سنی الف هم باید بیشتر از اینها احترام قائل بود که کل قصه اینقدر صمیمیت و خوبی و مهربانی و درک متقابل و همدردی و از این چرت و پرت ها موج نزند و حالت تهوع به آدم ندهد.

حتی شنل قرمزی و سیندرلا و سفیدبرفی هم توی دنیای خاکستری شان آدم بده داشتند.

مهرجویی عزیز سفارشی بودن یک کار، دلیل مایه نگذاشتن برای آن کار نیست.

بیا قبول کنیم اینقدر تنبل شده ای که به حکم مهرجویی بودنت، از توانایی های مهرجویی ِ مهمان مامان در به تصویر کشیدن صمیمیت آدمهای یک لاقبای پایتخت، سواستفاده کرده ای. شرط می بندم تمام مدت ساخت روزهای آشنایی طهران تهران، آن عینک گردت را زده بودی و چرت میزدی روی صندلی کارگردانی ات.

قصه ات تا آن جا به دلم نشسته بود که آن به اصطلاح پانسیون را هنوز رو نکرده بودی. تمام ذوق و شوق و انرژی ام از یکدستی فیلم ات، پانته آ بهرام ات و همه ی پیر پاتال های فیلم ات، پشت در آن عمارت عجیب غریب جا ماند. کجای دنیا سقف خانه ی کسی روی سرش خراب می شود و خیلی خیلی اتفاقی می خورد به پست آدمهایی که خیلی خیلی خیلی مهربان و خیلی خیلی خیلی ثروتمند اند، آدمهای مهربان مرفهی که مدام لبخند می زنند، به زور می برندت گردش، به زور می برندت رستورانی که کلی غذاهای چسان فسان دارد. به زور می برندت خانه ی شان، به زور 7 جور غذا و سوپ و دسر و مخلفات مهمانت می کنند. به زور صبحانه ی اعیانی برایت مهیا میکنند و دست آخر به زور خانه ی درب و داغان و کلنگی ات را با دست خودشان تعمیر و آب و جارو می کنند؟!

کجای دنیا؟

احیانا طهران!

پ.ن: من مانده ام آدم فقیره ی فیلم ات چرا باید توی خانه ی درندشتی زندگی کند که دست کم یک میلیارد می ارزد؟! و تازه هنوز 11 ماه از قسطش مانده! آدم اینقدر فقیر؟!

---

سیم آخر حتی سیم دو هم نبود، چه برسد به سیم آخر

مهدی کرم پور گرامی، یک فیلم اجتماعی لزوما نباید فیلمی باشد پر از پسر و دختر جوان بسیار فهمیده و رنج کشیده و عصبانی ِ قربانی نسل قبلی، که مدام داد می زنند، بغض میکنند، سکوت میکنند، شعار می دهند، لیچار بار قبلی ها می کنند. آنقدر فهمیده اند که عروسک های دو تومنی چینی را بیشتر از دستبند انگشتر دوست دارند! و آنقدر احمق اند که برای جبران سرخوردگی های اجتماعی شان با پژو 206 توی اتوبان کورس می گذارند و احمقانه می میرند!

سکانس زورخانه ات داشت حالم را بهم می زد کرم پور. چقدر آن آدم معلوم الحال ته ریش دار یقه بسته ی سکانس زورخانه ات دیالوگ های کوبنده و هندی وار بلد بود! چقدر آدمها احمق اند که با یک مهمانی رفتن تا ابد در این مملکت ممنوع الفعالیت می شوند و چون به بن بست رسیده اند یا باید بروند خارج (!) یا بمیرند توی اتوبان، با 206! چقدر رعنا آزادی ور ات داد می زد توی فیلم. چقدر عقده ی همه ی غصه های عالم را داشت. یک بابای بد و سنتی و نفهم و حاجی! یک مادری که سینه ی قبرستان است، یک دوست پسری که تکلیفش با خودش مشخص نیست، یک مملکتی که خفه اش کرده نمی گذارد گیتار بزند. چقدر حاجی فیلم ات را نفرت انگیز و نفهم و سنتی مآب نشان دادی. چقدر آدمهای تیپیک و کلیشه ای ات یکدست سیاه بودند. چقدر رضا یزدانی وصله ی ناجور فیلم ات بود، با آن ضعف کلامی اش در دیالوگ گفتن. جوان های یاغی ات اینقدر ضعیف و بی ثبات و عصبانی بودند، که من هرگز نفهمیدم چه گذشته ی تلخ و دردآوری داشته اند که اینقدر پر از نفرت اند؟ (همه ی ما عصبانی ایم، اما نه این شکلی! عصبانیت شکل های معقول تر و باورپذیرتری هم دارد!)

اینها به کنار، این پدیده ی رپ خواندن برزو ارجمند وسط تاثیرگذارترین قسمت فیلم، واقعا ایده ی کدام آدم شوخ طبعی بوده؟!

تنها نکته ی مثبت سیم آخر، صدای زنده و عاصی رضا یزدانی بود، قلب تمام فیلم با قدرت ترانه ی پایانی اش میتپید. به قول دوستان، انگار کرم پور برای ترانه ی سیم آخر فیلم ساخته، نه ترانه ی سیم آخر را برای فیلم!

کجای دنیا اینقدر جوان عصبانی ِ (که جوانترین شان دست کم 10 سال از من بزرگتر بود) ضعیف و فهمیده وجود دارد که همگی زخم خورده ی نسل قبلی ِ ترجیحا حاجی بازاری و سنتی و لهجه دار و چاق و اخمالو و یک عده آدم ناشناس عجیب ته ریش دار یقه بسته ی عقده ای اند که همه ی آمار ریز آدم را (معلوم نیست از کجا؟!) دارند و می زنند توی دهنت که نتوانی توی این مملکت پیشرفت کنی. لج اند کلا با تو!

تهران لابد!

پ.ن: اگه عاشق صدای رضا یزدانی نبودم، پا نمی داد پا شم برم طهران تهران ببینم!