کیست مرا یاری کند؟

آقاهه خیلی جدی میگه "شما که تو بندرعباس زندگی میکنین، تنور دارین تو حیاط خونه تون؟ بعد مامانت صبح ها نون می پزه؟" چپ چپ نگاش میکنم دوزاریش که میفته شاکی میشه که "خیلی توقع زیادی داری از آدما، که مثلا بندرعباس رو یه جور شیک و ترتمیز بشناسن. اونم واسه ماها که جز صدا و سیما هیچ رفرنسی نداریم مراجعه کنیم بهش"

عصبانی میشم. آمپرم میره بالا. داغ میکنم. جیغ می کشم. و با فریاد براش توضیح میدم که "ما تو کپر زندگی میکنیم و تو حیاط بی در و پیکرمون بز و گوسفند نگه می داریم و کلا دخترامون مکتب میرن و پسرای تحصیل کرده مون چار کلاس بیشتر سواد ندارن."

از اون وقتا بود که طرف با خونسردی نیگا نیگا میکنه با لبخند نامحدود پهنش میگه "وای دختر تو چقد حساسی. چرا اینقد عصبانی شدی حالا؟!"

.

.

.

وظیفه ی انسانیم حکم میکنه حالی کنم به این جماعت که خیابونای شهر ما آسفالته و مدرسه و بیمارستان و شهرداری و آب لوله کشی و برق داریم تو خونه هامون. با تلویزیون رنگی!

کیست مرا یاری کند؟