پایکوبی با اجنه، زیر ستاره های دره ی ستاره ها

دره ی ستاره ها مثل اسمش عجیب بود.

یک فرآیند ساده ی زمین شناسی که قوه ی تخیل اهالی بومی جزیره ی قشم و روستای خلف، یه چیز دیگه ازش ساخته بود.

و اصلا کیف داره مثلا تو سوراخ سنبه های دره هه دنبال بچه جن بگردی!

مثل اعتقاد عجیب مردم جزیره ی هرمز به مُمِ دیریا و بپ دیریا.. و اینکه با وجود اجنه ی هرمز، هیچ سگی نمیتونه دووم بیاره اونجا و اصلا هرمز سگ نداره.

پیرزن هرمزیه که داشت با ذوق اینا رو برام تعریف میکرد، براش نگفتم که شرایط آب و هوایی جزیره، برای سگ کشنده ست. این رطوبت بالای هواست که سگ رو اذیت میکنه نه اجنه و ارواح خبیث!

مث دیروز که آقاهه با هیجان از اجنه ی دره ی ستاره ها میگفت که بعد از غروب صداشون کل روستا رو برمیداره... با یه نگاه ساده به دره و سوراخ سنبه هاش میشد فهمید این صدای باده که توی این دالان هزارتو میپیچه و به شکل مهیبی به گوش می رسه نه اجنه!

دید منطقیش میشه این

دید سینماییش میشه لوکیشن قشنگ ترین سکانس های فیلم زادبوم

دید هنری فلسفیش میشه یه شاهکار طبیعی به تمام معنا، بدون دخالت دست انسان. خیلی خوشحال از تپه میری بالا و تازه میفهمی درحقیقت اینجا سطح واقعی زمینه، و تمام مدت تو پایین بودی، این کوهها بالا نبودن.

بعد افسردگی میگیردت که تمام این مدت داشتی تو یه چاله زندگی میکردی.

کی با کتونیای من مشکل داره؟!

دره ی ستاره ها رو دوست داشتم. به شدت دنبال یه موقعیت مناسب میگردم که شب اونجا باشم.  میگن شبا ستاره ها به عمق دره نزدیکترند. نمیدونی چه صفایی داره بعد از غروب پایکوبی با اجنه زیر ستاره ها!

---

یک ماه پیش، همچین روزی 23 سالم که شد جشن گرفتیم. نمیدونم 32 سالم هم که بشه همینقد خوشحالی داره؟!

یه آدم خوشحال بی خبر از دنیا که داره ترتیب آخرین تیکه های کیک 23 سالگیشو میده!

پ.ن: عکسای تولد، کار شیماست. کیک و شمعهای کج و کوله هم سلیقه ی پسرا.

23 سالگی مزه ی کیک زعفرونی میداد، با گردو و موز و ژله ی آلبالو..

فشفشه هم داشتیم درضمن!

اینجا افسردگی می گرفتت.. وقتی با بدبختی میومدی بالا و میفهمیدی تازه رسیدی به سطح واقعی زمین!

انگار یکی اینا رو کنار هم چیده

همینجوری!

کی با کتونیای من مشکل داره؟!