ارگاسم های نصفه نیمه ی آدمی

ارگاسم (معادل لغوی فارسی، و نه انگلیسی اش!)، طبیعی ترین و دونفره ترین لذت یک آدم بود که من با وجود آدمهایی که داشته م، تنهایی کشفش کردم. مثل تنهایی سینما رفتن یا تنهایی قدم زدن های پاییزی، یا تنهایی 23 را رد کردن.

هیچ کس برای من از لذت لمس شدن نگفت، من هم هیچ وقت دنبال نشنیده ها راه نیفتادم ببینم لذتش از ده تا، چند تاست؟ هیچ وقت نگاه سگ دارم نگرفت کسی رو. الان می فهمم توی این "هیچ وقت" ها و "هیچ کس" ها چه خر بودم که بغ میکردم کنج تختم مچاله میشدم که: "کو بکارت روحیم؟"

ارگاسم در فرهنگ لغات فارسی، خوش آیند و اوجگاه تعریف شده

و در فرهنگ لغت انگلیسی، شور و هیجان، شور شهوانی و اوج لذت جنسی

حرف زدن از همچین چیزی شاید وقیحانه به نظر بیاد، اما تمام وقاحتش به خاطر اینه که متاسفانه من با 70% مخاطبهای این ویرونه خونه توی دنیای واقعی چشم توی چشم میشم و حوصله ی پوزخندها و نگاهها و متلک ها و سوالهای نپرسیده ی کسی رو ندارم.

بلد نبودم لاس خشک و غلیظ بزنم با کسی، دلبری کنم ماتیک سرخ بزنم لبهامو غنچه کنم محض خوش اومدن طرف. نه که بلد نباشم، بلد بودم (هر دختری بلده)، یه کاره نبودم. با نفرت عجیبی که از واژه ی "دوست دختر" یا "دوست پسر" داشتم، آدمها فقط "دوستم" بودند، نه دوست دخترم، یا دوست پسرم.

23 رو که رد کردم، تازه فهمیدم آدمی که بلد نیست لاس بزنه و لبهای سرخشو غنچه کنه و دلبری، محض خوش اومدن طرف، اینقد تلخ به نظر میاد که خودبخود پس زده میشه از اجتماعات پایین تنه ای که قبل از آدم بودنت، دختر بودنت تو چشم میاد.

بعد هی تنهایی فیلم میبینی تحلیل میکنی با خودت، تنهایی میشینی دم پنجره ای که باد میخوره تو موهات و هی بابا گیر میده که ببند اون پنجره رو، تنهایی راه میری، و اینقد تنهایی با خودت حرف میزنی که نکنه یه وقت حرف زدن یادت بره.

و همه ی اینا میشه کشف ارگاسم تو تنهایی.