می شنوی؟ صدای نغمه ی غم انگیزی می آید. انگار وقت رفتن است...

اصلا دیده ای گاهی اوقات هرچه بیشتر تقلا کنی بیشتر فرو می روی؟

جان می کنی و باز هی چی آنی نیست که باید باشد

هی توی خودت فرو می روی و الکی لبخند تحویل ملت می دهی که، حال ما خوب است...

توئی که حواست هست نباید باور کنی که

توئی که با چشمهای خودت دیده بودی همه چیز را نباید باور کنی که

اردیبهشت ها را، خردادها را، و تمام پاییزهای این سالها را

توئی که جیغ کشیدنهایم را پشت لبخند و قیافه ی آرامم شنیده بودی

توئی که توی اینهمه سکوت غیرقابل تحملم کلافه میشدی از فریادهایم

تو نباید باور کنی که

قرار که به رفتن باشد، امروز و فردا و پس فردا ندارد.

کم کم یادت می رود برای یکی کتاب خالی خریدی هدیه دادی

با یکی توی گرمای 45 درجه قدم زدی بستنی خوردی

نشستی با ذوق و شوق از غرایز مادرانه ات با یکی حرف زدی

برای یکی درددل کردی که چقدر عاشق اولین استاد نویسندگی ات بودی توی ۱۶ سالگی ات

یکی را آبجی صدا کردی

یکی آبجی صدایت کرد

برای یکی 500 تومن نذر سیدمظفر کردی عکسش جایزه بگیرد

یکی را جلوی ستاد انتخاباتی احمدی نژاد ملاقات کردی

به یک شاعر کشک هدیه دادی به خاطر شعرهای غیرکشکی اش

برای 20 سالگی یکی موش خریدی

برای یکی ترشی انبه درست کردی فرستادی

خیلی چیزها

خیلی آدمها

کم کم یادت می رود

باید یادت برود...

می شنوی؟

صدای نغمه ی غم انگیزی می آید

مثل وقتهایی که باید بارت را ببندی بروی

پ.ن: تا اطلاع ثانوی دیگر به روز نخواهم شد. اگر هم نوشته ای هست، پرتی، پورتی، به حساب من نگذارید.

خدا تو را حافظ