غره مشو که مرکب مردان مرد را، در سنگلاخ بادیه ها پى بریده اند...

من اصلا توقع ندارم آدمهای مغرور مغرور مغروری که با صدای بلند با آدمها حرف می زنند،

عاشقانه بسرایند!

مغرورانه که توی چشمهای آدمها خیره شوی و با صدای بلند با آنها حرف بزنی، هیچ وقت نمیتوانی غرق موهای کسی بشوی، یا عطر تن کسی بپیچد توی تنت و مستت کند، یا اصلا حس عاشقانه ای داشته باشی به کسی.. چه برسد بخواهی عاشقانه هم بسرایی!

غریزه ات راهت را برایت پیدا میکند، نه حسی که باید این وسط وجود داشته باشد.

در حقیقت غریزه کار خودش را میکند، و تو گول می خوری و فکر میکنی عاشقی!

و آدمها یکی بعد از دیگری می آیند و می روند، و فقط غریزه ات را ارضا میکنند، و تو هی غر میزنی که "رفیق، این دوره زمانه چرا نمیشود بیشتر از یک هفته عاشق ماند؟ چرا اینقد دل آدم را میزنند آدمها؟!"

خودخواه نباش

مهربان باش

دوست داشته باش

.

.

.

تا دوست داشته شوی...