درباره ی درباره ی الی!

آقای فرهادی

آقای فرهادی

آقای فرهادی عزیز

3-0 به نفع شما

ما را خنداندید، حرص دادید، شکنجه کردید. یقه ی ما را گرفتید و تا انتهای فیلم ول نکردید. هدف، احساسات ما بود و حسابی آن را چلاندید، حتی یک روزنه امید، یک سوراخ تنگ برای فرار نگذاشتید. ما تماشاگران عام و خاص، عادت داریم (یا عادت کرده ایم) به خوش بینی ذاتی، به رهایی در پایان، به معجزه ثانیه آخر، به هپی اند، به آن نفس از سر آسودگی واپسین، یا حداقل به پایانی بی قطعیت، به یک ذره امید، اما آن را هم از ما گرفتید، با یک پایان مشخص، یک پایان بسته، بی راه فرار، تلخ تلخ تلخ، بی حتی یک بلور شکر یا شیرین...

شما بازی را بردید، ما تسلیم شده ایم، کمی خندیدیم- از روی غفلت- و تقاص این خندیدن را و آن غفلت را پس دادیم، مثل آن کاراکترهای خلق شده شما که آنها را از ناچاری و ناتوانی شان به این ور و آن ور می کوبیدید، تک تک آنها را تک به تک مجازات کردید، شخصیت هایشان را ترک دادید و سیلی زدید تا بشکنند، شکستند و ما با شکستن آنها شکستیم. ماندیم، شکسته، سیلی خورده، ناتوان و درد کشیده، بی راه فرار، بی معجزه، بی امید، فقط با "هیچ" شما بازی را بردید.

پ.ن۱: جمله یی شاهکار به زبان آلمانی روایت شد؛ "یک پایان تلخ بهتر از تلخی بی پایان است." اما شما با پایان تلخ تمام نکردید. تلخی بی پایان با ماست هنوز.

پ.ن۲: شهر زیبا، چهارشنبه سوری و این بار درباره ی الی... آقای فرهادی عزیز 3-0 به نفع شما

پ.ن۳: +