تو که نیستی تا ببینی، گریه های هر شب من

بی حضور عاشق تو، چه عجیبه گریه کردن

بچه تر که بودیم (5_4 سال پیش، اون موقع ها که هنوز خیالی بود!)

دسته جمعی عاشق شادمهر بودیم!

این مال اون موقع هاست که شادمهر واسه خودش آدمی بود

هنوز زیر ابرو برنمی داشت، با دختر فرانسویا نمی رقصید، رژ لب بنفش نمیزد

(کلا خواننده ی باکلاسی بود.)

نمی دونم چه سری بود

اصلا تبش همه گیر شده بود.

اون موقع ها ما 14 سالمون بود اون 29 سالش

تمام همکلاسیهام دفترخاطراتشون پر بود از عکسهای عجیب و غریب اون

همه شون هم از دم اعتقاد داشتند اختلاف سنی نمی تونه مانع خوشبختی آدم باشه!

من اما حوصله ی رقیب نداشتم واسه همین دور شادمهر رو خط کشیدم!

اصلا مسائل عاشقیت و این قرتی بازیا واسه من و دوست جونم حکم یه بازی خنده دار رو داشت..

الان اونا همه شون یه وری دارن زندگی می کنن

هیچ کدومشون هم یادشون نمیاد آخرین باری که ریخت شادمهر رو دیدن یا صداشو شنیدن کی بوده..

حالا این منم که یواشکی زیر لب زمزمه می کنم:

مسافر خسته ی من، بار سفر رو بسته بود

تو خلوت آیینه ها به انتظار نشسته بود

می خواست که از اینجا بره اما نمی دونست کجا

دلش پر از گلایه بود، اما نمی دونست چرا..

اما نمی دونست چرا؟!