کی گفته سنگ بزرگ علامت نزدنه؟!

همین چند روز پیش بود که خونه تکونی کردم و هرچی مهر کوچیک و نصفه نیمه بود رو جمع کردم گذاشتم یه جا.. فقط یه دونه جانماز کوچیک تبرک خونه ی خدا گذاشتم تو قفسه..

وقتایی که تنبلی دوست داری از خیر همون مهر نصفه نیمه هم بگذری اما وقتی جز همون جانمازه چیز دیگه ای پیدا نمی کنی مجبور میشی قانع باشی!

لحظات سکوت قبل از اذان صبح همیشه زجرآورترین اوقات شبانه روزند.. چون اغلب این موقع برای امتحانهام تا صبح بیدار مونده م!

دلت می خواد سر خدا هم شیره بمالی و سرسری دو رکعت بخونی کلی هم منت بذاری سرش که آآآآآآآآی ببین بنده ی مخلصت داره واسه ت نماز می خونه! اما امان از این سنگ بزرگ!

 نمازتو که با دقت و اشتیاق می خونی تازه ادعیه ی جانمازه سرت رو گرم می کنه. از اون که فارغ شدی دلت نمیاد یه دور تسبیح ذکر نکنی.. آخ کی این زیارت عاشورا رو همیشه میذاره لای این سجاده؟

اصلا چی شد که دو رکعت نماز ناقابل این همه طول کشید؟!

پ.ن: من خیلی احساس مثبت بودن بهم دست داده.. کسی یه هاله ی نور روی سرم نمی بینه؟!